Kim jestem? I dlaczego jest mnie tu tak mało.

Kim jestem?

Jestem tatą cukrzyka.

Jestem punkiem.

Jestem lewacką świnią.

Jestem anarchistą.

Jestem ateistą.

Jestem okropnym ojcem. Zabieram dziecko do lasu na spacer, zamiast dać mu święty spokój i pozwolić grać na konsoli. Zabieram je w miejsca gdzie jest brudno, nie ma bieżącej wody, ludzie używki traktują jak pierwszą potrzebę. W miejsca gdzie nie liczy się kasa a ludzie są mili dla siebie. Takim miejscem był właśnie Woodstock - było to nasze miejsce na ziemi.

Jestem osobą, którą strasznie irytuje otaczający świat ludzi. Ludzie mnie przerażają. Zabiją wszystko co spotkają na drodze. Przeliczają wszystko na PLN lub EUR czy im się to opłaca. Co gorsza nie słuchają muzyki i nie czytają książek. Za polityczną ideę bez skrupułów plują innym w twarz. Nie mój świat.

Chciałbym siedzieć przed domem popijać whisky i palić fajki, patrzeć jak ten świat jak pędzi po równi pochyłej. Odciąć się od tego wszystkiego i zająć się spokojnie tym co jest potrzebne, być z daleka od próżności. Szum, który jest w eterze czasami nie pozwala mi spokojnie odpocząć bo trzeba być w ciągłej gotowości do obrony. Nie obrony przed cukrzycą a obrony przed światem. Bo jak wytłumaczyć dziecku, że jago dwaj wujkowie są znienawidzeni przez sporą część społeczeństwa.

Dzisiaj cukrzyca nie sprawia mi takiego problemu jak to co się dzieje na zewnątrz poza nami. Dlatego coraz mniej piszę o cukrzycy. Świat zapieprza do przodu coraz szybciej, najważniejsze by zgadzała się kasa i brzuch był pełen a ja tym jestem mało zainteresowany. Staram się walczyć z cukrem i nie odpuszczam ale nie jest to już tak ważne jak kiedyś. Cukrzyca jest dosyć łatwa ale na niej świat się nie kończy.

Ci co wiedzą to zrozumieją...